Lanzarote : The Ironman 2010 11u57

Na al die miserie van da vulkaantje was ik vorige week woensdag letterlijk in de wolken.  Op Zaventem aangekomen en bij het zien dat de vlucht naar Lanzarote doorgaat, viel alle stress overboord.  Het terug zien van Norbert en Ginette maakte me blij, rustig.  Hupsa, de vlieger op en Lanza here we come.  Deze keer eveneens vergezeld van de nodige supporters zat de sfeer er al direct in.

De dagen voor de wedstrijd staat bij mij meestal in teken van zoveel mogelijk te eten en dat hebben we in onze uitvalbasis zeker en vast kunnen doen.

Na het uitladen en in orde brengen van mijn fiets trek ik met Norbert, Werner en Walter richting de eerste bevoorrading.  De Lanzarotiaanse wind was van de partij en terug in het hotel had ik echt een gevoel van : Laat het maar waaien, ik ben er klaar voor.  Donderdag afgesproken met Barry aan de zwemstart voor een zwemmeke.  Na de nodige fotoshoots de oceaan in en hier ook weer een schitterend gevoel. Vrijdag de fiets en gerief binnen brengen en een terraske gedaan.  Ik stond versteld van de innerlijke rust die ik had.

Zaterdagmorgend 7 uur was het dan zover.  De start van mijn 6de Ironman. Op het strand neem ik afscheid van de ploegmakkers en neem mijn plaatske in aan de groene boog.  Later veel spijt van gehad en in feite nie slim van mezelf om me niet beter te informeren.  Aan de groene boei stonden mannen die minstens 1u20 gingen zwemmen.  De eerste km was er dan ook geen sprake van fatsoenlijk  zwemmen.  Na 1u 13m kom ik uit het water en begin aan de wissel.  Het fietsen ging gewoon super en in feite niet veel problemen gehad tijdens de 180 km.  6u07 min later stond ik terug aan de wisselzone.  Onderweg wist ik wel dat in feite de wind hiervan de oorzaak was.  De marathon echter was voor velen een ware veldslag.  29 graden op de zeedijk, echt zo een zware marathon heb ik nog nooit gehad. Liters water heb ik over mijn lijf gekapt, ijsblokken onder mijn pet gestoken. ’t Was altijd een blij weerzien met de supporters die achteraf gezien eveneens afgezien hebben van de warmte . Na 4u17 min zat mijn marathon erop en loop ik fier over de eindstreep. Mijn eindtijd doet al de pijn verdwenen : 11u57 min,  468 ste van 1500 deelnemers.  95 ste van de 249 in leeftijdscategorie.

De dagen na de wedstrijd : eten , drinken MAAR vooral vriendschap, kameraadschap.

Daarstraks tijdens mijn loop van 9 km kwam er een onbekende persoon naast mij rijden.  Een persoon van 75 jaar met zijn mountainbike . Deze sprak wijze woorden : " we moeten blij zijn met wat we zijn , wat we kunnen en wat we doen " .

Nu komen er nog een paar kwarttriathlonnekes aan en 1 van de dagen neem ik nog een beslissing omtrend een wedstrijd ergens in Holland…

Train ze en droom er ni van